ညေစာင့္
မထူးဇာတ္ ခင္းၿပီး ကုန္းေၾကာင္းပဲ ေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့တယ္။ မ်က္ႏွာ မသစ္ရေသးတဲ့ မနက္ခင္းဟာ လင္းလင္းေမွာင္ ေနတယ္။ ငါ့ေရွ႕က အသဲကြဲေရာင္ ထေနတဲ့ မ်ဥ္းၾကားနဲ႔၊ ျဖဴမိုင္းေနတဲ့ ငါ့ရာဘာဖိနပ္ဟာ လမ္းမနဲ႔ မလိုက္ဖက္ဘူး။ ငါးဖယ္တစ္ေကာင္ကို အုန္းပင္ေပၚ ပစ္တင္ထားသလိုပဲ။ ေသာက္ေရးထဲ ဓါတ္မီးက ျပဳတ္က်ေသးတယ္။ လူ ခလုတ္တိုက္ လဲလို႔ ႏွဖူးကြဲခ်င္ကြဲ၊ ကိစၥမရွိဘူး။ ဒီ ဓါတ္မီး ကြဲသြားလုိ႔ကေတာ့ သံုးရက္စာ ထမင္း မစားနဲ႔ဲေတာ့ေဟ့။
ဟပ္ထိုးဆြဲေနတဲ့ ေခြး၀ဲစားကို ပိတ္ကန္လုိ္က္ေတာ့ ဂိန္ တဲ့။ ဘ၀မွာ ဂိန္လုိ႔ေတာင္ မေအာ္ႏုိင္ရွာဘဲ ပိတ္ကန္ ခံလုိက္ရတဲ့ သူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိခဲ့ၾကၿပီလဲ။ အကန္ ခံထားရသလား မခံထားရလား ကိုယ့္ဟာကုိယ္ မေသခ်ာလုိ႔ ကိုယ့္ေက်ာ ကိုယ္ျပန္ စမ္းၾကည့္ေတာ့ နဲနဲ ေအာင့္ေနသလိုလုိ ခံစားရျပန္တယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ ေခတ္မွာ ကေလး ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ ဓါတ္တိုင္က မီးသီးကို ေလာက္ေလးနဲ႔ ပစ္ခြဲခ်င္စိတ္က တခါတေလ ေပၚလာ တတ္ေသးတယ္။
ေမာင္၀ဲစားက ဂိန္ ဂိန္ ဂိန္ ဂိန္နဲ႔ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေအာ္ေနေတာ့ ႏွစ္ထပ္တုိက္ အေပၚခန္းက မီးပြင့္လာၿပီး ျပဴတင္းေပါက္ကို လူတစ္ေယာက္က တြန္းဖြင့္လိုက္တယ္။ အလင္းေနာက္ခံနဲ႔ အေမွာင္ရိပ္က အိပ္ခ်င္မူးတူး အသံနဲ႔ ေခြးမသားလုိ႔ ဆဲတယ္။ ေခြးကို ေခြးမသားလုိ႔ ေျပာတာဟာ ဆဲတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး ထင္ပါတယ္။ လူကို လူမသားလုိ႔ အသိ အမွတ္ ျပဳမဲ့ လူေတြ မရွိတာကေတာ့ ရင္နာဖုိ႔ေကာင္းတယ္။
အိပ္ေကာင္းခ်င္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူကို လမ္းေပၚမွာ အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္ေနတဲ့ သူက ႏႈိးလိုက္မိတာ အျပစ္ရွိလား။ ပဲျပဳတ္... တဲ့။ ၀ယ္မစားႏုိင္ ခဲ့တာေတာင္ ၾကာၿပီ။ ပဲျပဳတ္သည္ကိုပဲ ေခ်ာင္းရိုက္ၿပီး ခိုးစားရမလား... ငါ့ အေမခမ်ာ ေတာ္ေတာ္စားခ်င္ေန ရွာတယ္။ လူက မျပည့္စံုေတာ့ ကိုယ္က်င့္တရားဆိုတာ ဘယ္နားေနမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အူမ ေတာင့္မွ သီလေစာင့္ႏုိင္တယ္ ဆိုေတာ့ တစ္ခါက ငါးေျခာက္ခိုးစားေနတုန္း သူ႔ကို ဓားနဲ႔ ပစ္လိုက္လုိ႔ အမွီးျပတ္ေနတဲ့ ေရႊတိုးက ေညာင္... တဲ့။ သူကေတာ့ သူေတာ္ေၾကာင္ ျဖစ္မယ္။
အိပ္ျပန္ေရာက္ရင္ ထမင္းအုိးထဲမွာ ထမင္းၾကမ္းခဲ တစ္ခဲရွိမယ္။ ေၾကာင္အိမ္ေလးထဲမွာ ၾကက္သြန္နီ တစ္ဥရွိမယ္။ တခါတရံမွာ ဟိုတယ္ႀကီးရဲ့ ေနာက္ေဖးမွာ အသားတုံုးေတြ မကုန္လုိ႔ ပစ္ထားတာေတြကို ျပန္ျပန္ ျမင္မိတယ္။ သစ္ကိုင္းေခ်ာက္က ခြ်တ္ခနဲ အသံ ျမည္တယ္။ ငါ့မ်က္စိကို ငါ ပြတ္လိုက္တယ္။ သူတုိ႔ မ်ားမ်ားစားရဖို႔ ငါတုိ႔ ေလွ်ာ့စားေန ရတာပါလား။
ကတၱရာလမ္းက မဆံုးသလို ငါ့ဘ၀လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဆံုးမယ္မသိ...။ လမ္းရွည္တုိင္း ဆက္ဆက္ေလွ်ာက္ေတာ့ ဖိနပ္ပါးတယ္။ ငါလည္း ဖိနပ္နဲ႔ အတူ ပါးလာခဲ့ၿပီ။ တခါက ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို မိတယ္။ သူ႔ခမ်ာ စက္ရံု ၀င္းေဒါင့္က သံေခ်းတက္ေနတဲ့ ပီပါခြံေလးကို လာခိုးတာပါ။ အဲဒါမတိုင္ခင္ တစ္ပတ္က သန္႔ရွင္းေရး ဦး၀တုတ္ႀကီးက မန္ေနဂ်ာ ကို ေမးတယ္။ အဲဒီပီပါ မသံုးေတာ့ဘူးလားဆိုေတာ့၊ အင္း... မသံုးေတာ့ဘူး။ အေဟာင္း ၀ယ္တဲ့သူလာရင္ ေရာင္းလုိက္၊ ၿပီးရင္ ကုမၸဏီ ေငြစာရင္းထဲ ထည့္ဖို႔ သူ႔ဆီ လာေပးလုိက္ပါတဲ့...။
ဟားဟား၊ ေနျမင့္ေလ အရူးရင့္ေလ ဆိုတာ ငါမဟုတ္ဘူး။ ငါက ေရတစ္ခြက္ ေသာက္ရင္ ၀ပါတယ္။ အုန္းပင္ေပၚက ငါးဖယ္ တစ္ေကာင္ လိုပါပဲ။ အဲေလာက္ ခိုးစားတတ္မွ ေလာကမွာ ေတာ္ကာ က်မွာကိုး...။ အဲဒီ ပီပါကို လာခိုးတဲ့ ေကာင္ေလးကို ငါ လႊတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ နတ္လူ သာဓု မေခၚဘူး၊ သူခိုးအားေပး ေခၚတာေပါ့။ သူခိုးႀကီးကို အားမေပးဘဲ သူခိုးေလးကိုသာ အားေပးတဲ့ အတြက္ ငါ့ကိုယ္ငါသာ သာဓု ႏွစ္ခါတိတိ ေခၚလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါကို သမိုင္းက ေခၚပါလိမ့္မယ္။
ပလက္ေဖာင္း လမ္းရဲ့ ေျမာင္းခင္း ေက်ာက္ျပားေတြဟာ အေပါက္ အပက္ေတြ ခ်ည္းပါပဲလား။ လမ္းအလယ္ ဆင္းေလွ်ာက္တာဟာ ေျခဗလာဆို အခုခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ ေႏြးမယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ရာဘာ ဖိနပ္ကေလးနဲ႔ေပ့ါ။ ေတြးရင္း ေငးရင္းနဲ႔ လူဟာ မြဲသြားလုိက္ ေျခာက္သြားလုိက္နဲ႔၊ ဖိနပ္ဟာလည္း ကတၱရာ မျပည့္တျပည့္ လမ္းကို ကတုန္းကတိုက္ လုပ္ေနတယ္။ လမ္းခ်ိဳးေရာက္ေတာ့ ေကြ႔ တက္လာတဲ့။ ကားသံကို အနားကပ္မွ ၾကားမိတယ္။ ထရပ္ကားထင္ပါရဲ့။ ေရွ႕မီးေတြက စူးၿပီးေတာ့ လွလိုက္တာ...။ ဒီတစ္ခါမွ အိမ္ အစစ္အမွန္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့မယ္ ထင္မိတယ္။
No comments:
Post a Comment