ဒါပဲ

ဒါပဲ

မိုး.......မိုးဘာလုိ႔ရြာ...........
ဖားေအာ္လုိ႔ရြာ......ဖားဘာလုိ႔ေအာ္
ေျမႊကိုက္လုိ႔ေအာ္........ ေျမြဘာလုိ႔ကုိက္....

အင္း......... ဒါေတာ့ေသခ်ာမသိဘူး
ဗိုက္ဆာလုိ႔လား ........ ကုိက္ခ်င္လုိ႔လား .....
သူ႔တို႔ႏွစ္ေယာက္ကစားရင္းေျမြကလက္လြန္သြားလုိ႔လား ?

ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိဘူး.........
မိုးေတြသည္းၾကီးမဲၾကီးရြာေနတယ္....
မိုးၾကီးလြန္းလုိ႔ ဆူညံသံက....
ကိုယ္ေျပာတဲ့ကို စကားသံေတာင္ကုိယ္ျပန္္မၾကားရေတာ့ပါ....
မိုးရြာေနခ်ိန္မွာ...လွ်ပ္စီးလွ်ပ္ျပီးမိုးခ်ဳန္းသံကိုေၾကာက္တယ္
မိုးၾကီးလုိ႔ ေရၾကီးလာတာကိုအျမင္ကပ္တယ္။
မိုးရြာရင္ဘာမွမလုပ္ခ်င္..ဘယ္မွမသြားခ်င္ဘူး

ေဟာ........
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မိုးဆဲလာျပီး.........က်ဲလာျပီး.......
တိတ္သြားျပီး..........ေရေတြလည္္းက်သြားျပီး
ေနလည္းျပန္ထြက္လာျပီး.....

အမ္း .........
ေစာေစာကသူမဟုတ္္တဲ့အတိုင္းပဲ..
အင္းေပါ့ စိတ္ရွိသလုိလုပ္ၾကေပါ့
ရြာခ်င္ရြာ.......မရြာခ်င္ေန
မိုးရြာရင္...... ေဆာင္းဖို႔ထီးရွိတယ္..မိုးကာအိကႌ်ရွိတယ္..
ေနပူရင္လည္း......ေဆာင္းဖို႔ ထီး ၊ ဦးထုပ္ ရွိတယ္...
ဒါပဲ။ ။

For sale

အလိုရိွသည္

အလိုရိွသည္

High Technology ျဖင့္ ဖန္တီးထားေသာ စက္ရုပ္မ်ားနည္းတူ အလုပ္လုပ္ေပးႏိုင္ေသာ လူသားမ်ားအလိုရိွသည္။ ေအာက္ပါ အရည္အခ်င္းမ်ား အတိုင္းလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရမည္။

(၁) ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ (၇) နာရီခြဲတြင္ ရထားဘူတာ သို႔မဟုတ္ ကားဂိတ္သို႔ အေရာက္လာႏိုင္ရမည္။ သို႔မွသာ (၈) နာရီရံုးေရာက္မည္။

(၂) ရံုးေရာက္သည္ႏွင့္ စက္ရုပ္မ်ားနည္းတူ ခိုင္းတာလုပ္၊ ေတာင္းတာေပး၊ ေမးတာေျဖ၊ ေစရာသြားႏိုင္ရမည္။ အထြန္႔မတက္ရ။

(၃) ေန႔လည္တြင္ တစ္နာရီ အနားေပးမည္။ ေကာင္းသည္၊ ဆိုးသည္မခြဲျခားဘဲ ေစ်းေပါရာ၊ နီးစပ္ရာတြင္ ၾကံဳသလို စားႏိုင္ရမည္။ တစ္နာရီျပည့္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းရံုးေပၚျပန္တက္လာရမည္။ စက္ရုပ္မ်ားသည္ အခ်ိန္တိက်သည္ကို သတိျပဳပါ။

(၄) ညေန (၅) နာရီထိုးေသာ္လည္း အလုပ္မျပတ္ေသးလွ်င္ တစ္နာရီခန္႔ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရမည္။ စက္ရုပ္မ်ားသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ အခ်ိန္ပိုေၾကး မေတာင္းပါ။

(၅) သင္ျပန္ေသာအခါ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္တြင္ မန္ေနဂ်ာမွ ဆူစရာမ်ားႏွင့္ ေစာင့္ေနသည္ကို သတိျပဳပါ။

အဲဒီလို အလုပ္မ်ဳိးတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနတယ္။ မနက္ (၈) နာရီ ရံုးေရာက္ဖို႔ (၆)နာရီေလာက္ထ၊ ျပန္ငို္က္၊ ေရခ်ိဳးခန္းဝင္၊ အဝတ္လဲ၊ ဘုရားရိွခိုးနဲ႔ (၈) သာရံုးေရာက္သြားတယ္ - မနက္စာဆိုတာ လက္ထဲက ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးပဲပါလာခဲ့တယ္။ ရံုးေရာက္လို႔မွ မထိုင္ရေသးဘူး - Night Shift က လႊဲလိုက္တဲ့အလုပ္ေတြက စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ ခံုေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ၾကီး။ အဲဒါေတြ ရွင္းရင္းနဲ႔ပဲ ထမင္းစားခ်ိန္ - စက္ရုပ္လိုဆို အားသြင္းခ်ိန္ ေရာက္ေရာ။ တစ္နာရီ မကုန္ကုန္ေအာင္ ထမင္းစားလိုက္၊ အနီးအနားေလွ်ာက္လိုက္နဲ႔ အနားယူရတယ္။ မယူလို႔ မရဘူးေလ။ မနက္ကထဲက Run လာရတာ - ၁ နာရီထိုးေနျပီ။ ျပန္တက္ရင္လည္း ဆက္လုပ္ရဦးမယ္မဟုတ္လား။ တစ္နာရီျပည့္ေတာ့ အလုပ္ထဲျပန္ဝင္၊ ဆက္လုပ္၊ နာရီကို ခဏခဏၾကည့္၊ ဒီလိုနဲ႔ (၆) နာရီသာသာမွာ Time Card ျဖတ္တဲ့အဆင့္ကို ေရာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္ေရာက္ရင္ ဘယ္အထုပ္ကိုေတာ့ ရွင္းရဦးမယ္ ... ဆိုတဲ့ အသိေတြနဲ႔ျပန္လာရတာ။ အျခားဝင္စရာ မရိွလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ (၇) နာရီ။ ဘဝတူေလးေတြေခၚျပီး နီးစပ္ရာ Food Court မွာ ထမင္းစား၊ အိမ္ျပန္ အင္တာနက္ခဏသံုး၊ ျပီးတာနဲ႔ အိပ္ရျပန္ေရာ။ မနက္ႏိုးလာေတာ့ .. ထံုးစံအတိုင္း ျပန္စေပါ့ဗ်ာ။ ဒါက Morning Shift ေနာ္။ Night Shift ဆိုလို႔ကေတာ့ .. မေျပာျပရက္ပါဘူး။ ပိတ္ရက္ကေလး တစ္ရက္ရပါတယ္။ ေလွ်ာ္ရဖြတ္ရ၊ အခန္းရွင္းရ၊ လိုတာထြက္ဝယ္၊ အိမ္ကမွာတာ သြားလုပ္ေပးနဲ႔ - မနားရျပန္ဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေခါင္းပါးလာျပီး စက္ရုပ္နဲ႔ တူလာတယ္ဗ်ာ။ ဒီအခ်ိန္ထ၊ ဒါလုပ္၊ ဒီသြား၊ ျပန္လာ၊ ဒါစား၊ အိပ္၊ ျပန္ထ၊ အာ ..... အဲဒါေတြနဲ႔ပဲ လံုးခ်လည္ေနလိုက္တာေလ .... တခါတေလေတာ့ ေတြးေနမိတယ္ ... ငါက စက္ရုပ္နဲ႔တူတဲ့ လူသားလား၊ လူသားလိုခံစားတတ္တဲ့ စက္ရုပ္လားလို႔ ...

ကိုႀကီးေက်ာ္နဲ႕ လက္ထပ္တယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးလား၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အရင္က ၾကား႐ုံေတာ့ ၾကားဖူးတယ္။ ခုေတာ့ ဖိတ္စာနဲ႕ ဘာနဲ႕ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသရတယ္။ ႀကံဳမွ မႀကံဳဖူးတာကိုး....။ ဘယ္လိုမ်ား မဂၤလာေဆာင္ၾကသလဲ ဆိုတာ ျမင္ခ်င္မိတယ္။ ကိုႀကီးေက်ာ္က ရွိမွ မရွိေတာ့ပဲ ... ဘယ္လိုမ်ား မဂၤလာေဆာင္ၾကမွာပါလိမ့္၊ ၀ိဥာဥ္နဲ့လား၊ ဒါဆို ဘာမွ မျမင္ရဘူးေပါ့။ သတို႕သမီးကေရာ .. သူ႕ကို ျမင္ရမွာလား ...။ နာမည္ကိုက စံခမ္း၀င္မဂၤလာပြဲ တဲ့.. ၾကက္သီးထဖို႕ေကာင္းတယ္ ....။ အယူ၀ါဒေတြ တစ္ဖက္စြန္းေရာက္တာ မလြန္လြန္းဘူးလား ..။ အစြဲအလမ္း၊ အယူသီးတာေတြ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတာပဲ။ နတ္ေတြဆိုတာ ကိုးကြယ္ရာမဟုတ္ဘူး၊ ေမတၱာပို႕အမွ်ေ၀ေပးပါလို႕ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကလည္း ေျပာတာပဲ ...။ ခုဟာက ကိုးကြယ္႐ံုတင္ မဟုတ္ဘူး၊ လင္ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ပါ ကိုႀကီးေက်ာ္ကို လက္ထပ္သတဲ့ ... ။ အံၾသဖို႕ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ အဲဒီဖိတ္စာကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးလို႕ ေသခ်ာသိမ္းထားတာ...။ ခု မျမင္ဖူးတဲ့သူ ျမင္ဖူးေအာင္လို႕ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြဆီကို စာေရးတဲ့အခါ တခါတေလ ေအာက္ဆံုးမွာ P.S ဆိုျပီး စာၾကြင္းေလးေတြ ေရးတတ္ၾကပါတယ္။ မွာစရာရိွတာ က်န္ေနရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ စခ်င္ေနာက္ခ်င္ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ “ေမာင့္ကိုခ်စ္တယ္ေနာ္” လို႔ ေရးခ်င္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲဒီ P.S နဲ႔ပတ္သတ္ျပီး စုထားတဲ့ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ရိွတယ္။ အေမက သားသမီးေတြဆီကို ေရးတဲ့ P.S ေလးေတြပါ။ ေရးထားတာေတာ့အမ်ားၾကီးေပါ့။ ေကာင္းႏိုးရာရာေလးေတြကို ပထမပိုင္းအေနနဲ႔ တင္ျပေပးလို္က္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သားသမီးေတြပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ ...

(၁) P.S
တကယ္လို႔မ်ား သူတို႔ကားေမာင္းစဥ္ေလးမွာ ေငးၾကည့္ေနမယ့္သူ တစ္ေယာက္မွမရိွဘူးဆိုရင္ မာစီးဒီးကားကို ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကမ်ား ဝယ္စီးပါေတာ့မလဲ ?
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ ... ေမေမ

(၂) P.S
သိပၸံပညာမွာေရာ၊ ဖန္တီးမႈအႏုပညာေတြမွာပါ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္ေသာ ျပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္မႈေတြဟာ ပါဝင္သူ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္မႈေတြေၾကာင့္သာ ျပီးေျမာက္ခဲ႔တာပါ။ ဘယ္ပန္းျခံမွာမွ ေကာ္မတီအဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုခုကို ရည္ညႊန္းျပီး ထုလုပ္ထားတဲ့ ပန္းပုလက္ရာဆိုတာမ်ဳိးမရိွပါဘူး။
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ ... ေမေမ

(၃) P.S
ထိုင္ေနရင္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈရသြားခဲ့တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ သာဓကေလးကေတာ့ ၾကက္မပဲရိွပါတယ္သား။
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ ... ေမေမ

(၄) P.S
သတင္းစာတစ္ေစာင္က Research လုပ္ဖူးတယ္။ ဘယ္သူေတြဟာ အေပ်ာ္ဆံုးလူေတြလဲ ဆိုတာကိုေပါ့။ ႏွစ္သက္စရာ အေျဖေလးခုရခဲ့တယ္ေလ။
- တစ္ခုခုကို ေသခ်ာေကာင္းေအာင္လုပ္ျပီးေတာ့ ေလေလးခၽြန္ေနတတ္တဲ့ လက္မႈပညာရွင္ ဒါမွမဟုတ္ အႏုပညာရွင္တစ္ေယာက္။
- သဲရဲတိုက္ေလးတည္ေနတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္
- ကိုယ့္ရင္ေသြးငယ္ကို ေရခ်ဳိးေပးေနတဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္
- ခက္ခဲတဲ့ ခြဲစိတ္မႈတစ္ခုျပဳလုပ္ျပီး အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ကယ္လိုက္တဲ့ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္
သားသတိျပဳမိမွာကေတာ့ ေငြ၊အာဏာနဲ႔ ပိုင္ဆိုင္မႈတို႔ဟာ ဒီအေျဖေတြထဲမွာ တစိုးတစိမွ ေတြ႔မွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုပါ။
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ ... ေမေမ

(၅) P.S
St.Louis ကိုသြားတဲ့လမ္းမွာ ေမေမအၾကိဳက္ဆံုး ဘန္ဘာစတစ္ကာစာတမ္းေလးကေတာ့
“ သင္ဟာတကယ္လို႔ မွားယြင္းတဲ့လမ္းေၾကာင္းကို ဦးတည္မိျပီဆိုရင္ ဘုရားသခင္က ဂငယ္ေကြ႔ျပန္ေကြ႔ဖို႔ ခြင့္ျပဳပါတယ္” တဲ့။
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ ... ေမေမ

(၆)P.S
Margraet နဲ႔ ေမေမ See Food သြားစားၾကတယ္ေလ။ ေမေမတို႔ အစာေတြေလွ်ာက္ၾကည့္ျပီး တဝစားပစ္လိုက္ၾကတယ္။
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ … ေမေမ

(၇)P.S
ထိုင္ျပီး ဆႏၵျပဳေနရံုနဲ႔ေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ၾကီးျမင့္ေစမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘုရားသခင္က ငါးေတြကို ဖန္ဆင္းေပးထားျပီးသား။ ဒါေပမယ့္ သားက ငါးစာတီကိုေတာ့ တူးရမွာေပါ့။
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ … ေမေမ

(၈)P.S
သားအျမဲတမ္း မွန္ကန္ခ်င္သလား။ ဒါမွမဟုတ္ အျမဲတမ္း ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္သလား။
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ … ေမေမ

(၉)P.S
သားရဲ႕ထုတ္ေဝသူေတြနဲ႕ ခ်ဳပ္တဲ့စာခ်ဳပ္ကို သတိထားျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ေနာ္။ စာလံုးၾကီးနဲ႔ႏွိပ္ထားတာေတြက သူတို႕ေပးမွာေတြ၊ စာလံုးေသးေသးနဲ႔ႏွိပ္ထားတာေတြက သူတို႔ကယူသြားမွာေတြဆိုတာ သတိရေနပါ။
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ … ေမေမ

(၁၀)P.S
Julie ရဲ႕ အသက္ ၄၀ ျပည့္ေမြးေန႔မွာ တစ္ေယာက္ကဒီစာတန္းေလးေရးထားတဲ့ ကဒ္အၾကီးၾကီးတစ္ခုေပးခဲ့ေလရဲ႕။
“ ေတာင္ကုန္း (အခက္အခဲ) လည္းေက်ာ္ျပီးေရာ အရွိန္လည္း ပိုရလာတာေပါ့ ”
သားေဖေဖနဲ႔ ေမေမတို႔လည္း တကယ့္ကို မွန္မွန္ၾကီးေရြ႕ေနတာပဲေနာ္ …
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ … ေမေမ

(၁၁)P.S
ကံတရားက တံခါးမၾကီးကိုပိတ္ထားရင္ ျပတင္းေပါက္က ေက်ာ္ဝင္ေပါ့ကြယ္။
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ … ေမေမ

(၁၂)P.S
သားရဲ႕ဝန္ထမ္းေတြကို ေဝဖန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဒီအခ်က္ေလးကို စဥ္းစားေစခ်င္တယ္။ ပထမဆံုး ခ်ီးမြမ္းစကားနဲ႔ သူ႕ကိုႏွစ္သက္ေၾကာင္းေျပာပါ။ ဆံသသမားေတာင္မွ သင္တုန္းဓါးနဲ႔မရိတ္ခင္ ဆပ္ျပာျမွပ္ေလးေတာ့ သုတ္ေပးေသးတာ သတိရလိုက္ပါ။
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ … ေမေမ

(၁၃)P.S
သားေဖေဖ ေျပာဖူးတယ္။ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈဟာ အရာရာကိုေတာ့ မပ်က္စီးေစပါဘူးတဲ့။ ဆယ္ျပားေစ့ကို ဝက္အူလွည့္အျပားလို သံုးလို႔ရႏိုင္ေသးတာပဲတဲ့ေလ။
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ … ေမေမ

(၁၄)P.S
သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ မင္းရဲ႕အေၾကာင္းအားလံုးကို သိျပီးတဲ့ေနာက္ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ မင္းကိုဆက္ႏွစ္သက္ေနေသးတဲ့ သူတစ္ေယာက္ပဲ။
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ … ေမေမ

(၁၅)P.S
တကယ္လို႔မ်ား သားရဲ႕အိမ္ေထာင္ေရးကို စစ္ေဆးေတာ့မယ္ဆိုရင္ တယ္လီစကုပ္မွန္ေျပာင္းၾကီးကို ေျပာင္းျပန္သာ ျပန္ၾကည့္လိုက္ပါသား။
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ … ေမေမ


(၁၆)P.S
ၾကည့္မလွဘူးဆိုတဲ့ ျပံဳးအလွပိုင္ရွင္ကိုျဖင့္ ေမေမ တခါမွမျမင္မိပါဘူးကြယ္။
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ … ေမေမ


(၁၇)P.S
ဒီတပတ္ေတာ့ ေမေမ စကားမေျပာခင္ အရင္စဥ္းစားဖို႔ၾကိဳးစားတယ္။ အျပဳသေဘာနဲ႕ ၾကင္ၾကင္နာနာ ေျပာရင္ေျပာ၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အရွင္းမေျပာဘဲသာ ေနလိုက္ဖို႔ေပါ့။ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ဝန္စတန္ ခ်ာခ်ီကေျပာဖူးတယ္ … “ စကားလံုးဆိုးဆိုးေတြကို မေျပာဘဲျမိဳခ်လိုက္ရံုနဲ႔ ဘယ္သူမွအစာအိမ္ ထိခိုက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး ” တဲ့ေလ။
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ … ေမေမ


(၁၈)P.S
ဘုရားသခင္တည္းသာလွ်င္ မည္သူ႔ကိုမဆို ႏွိမ့္ခ်သတ္မွတ္ႏိုင္တဲ့ ေနရာမ်ဳိးမွာ ရိွပါတယ္။
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ … ေမေမ


(၁၉)P.S
ေပ်ာ္ရႊင္ေစရမယ္လို႔ ဘယ္သူမွ အာမခံခ်က္ရမထားပါဘူး။ ဘဝဟာ လူတစ္ဦးခ်င္းအတြက္ အခ်ိန္နဲ႔ေနရာကိုပဲ ေပးထားတာပါ။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔ ျဖည့္ဖို႔ရာ တို႔ေတြေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ … ေမေမ


(၂၀)P.S
သားရဲ႕ကိုးကြယ္ရာဟာ ဘာလဲဆိုရင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီး တရားမေဟာေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ သားဘာလုပ္ေနလဲ ဆိုတာပါပဲ။
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ … ေမေမ

ထံုးစံအတိုင္း စမ္းသပ္စစ္ေဆးမႈမ်ားျပဳလုပ္ျပီး အားေပးစကားမ်ား ေျပာၾကားကာ လွည့္ထြက္မည္အလုပ္ လူနာျဖစ္သူက ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖမိုးကို ခပ္ဖြဖြဆုပ္ကိုင္ျပီး အလြန္ေကာင္းမြန္ေျပျပစ္ေသာ အဂၤလိပ္စကားျဖင့္ ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေမးလာသည္။

“ ေဒါက္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္ပါ။ ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္ရဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ခံမလဲ။ သိပါရေစ ”

အေျဖရိွေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စဥ္းစားရမည့္ ေမးခြန္းမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေရာဂါကို အထူးၾကပ္မတ္ကုသေပးေနေသာ ဆရာဝန္ပင္ျဖစ္သည္။ ဒီလိုေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖရင္း သာမန္ဆရာဝန္မွသည္ ယခုလို ဆရာဝန္ၾကီး ျဖစ္လာခဲ့ျပီ။ အခုလည္း ဒီေမးခြန္း … ကၽြန္ေတာ္ အတံု႔အဆိုင္းမရိွပင္ ေျဖလိုက္သည္။

“ ေယဘုုယ်အားျဖင့္ဆိုရင္ေတာ့ လူၾကီးမင္းလို ကင္ဆာေရာဂါသမားမ်ားဟာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ အသက္ရွင္ႏိုင္ပါေတာ့မယ္ ”

“ ေအာ္… ေက်းဇူးပါဆရာ ”

ေသျခင္းကို ရင္ဆိုင္ရဲသည္ဆိုေသာ္လည္း ရင္မဆိုင္ရဲသူတစ္ေယာက္ပမာ မ်က္လံုးမ်ားမွိတ္သြားျပီး အနားယူလိုဟန္ျဖင့္ ေခါင္းကို တဘက္သို႔ေစာင္းသြားလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခန္းျပင္သို႔ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ အခန္းျပင္တြင္ လူနာရွင္မိသားစုႏွင့္ေတြ႔ျပီး လူနာအေျခအေနကို ေျပာျပေပးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ တခ်ဳိ႕ေသာ မိသားစုဝင္မ်ား၏ မ်က္ႏွာတြင္ အလိုမက်ဟန္မ်ား အထင္းသားေပၚလြင္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳမိသည္။ သူတို႔လူနာအား စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ေျပာမိ၍ပင္ျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိသည္။

မွန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြး မွန္ပါသည္။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ လူနာ၏ညီႏွင့္ သမီးျဖစ္သူတို႔က ဖံုးဆက္ျပီး လူနာစိတ္သက္သာေစရန္ စကားျပင္ေျပာေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကသည္။

“ ဟုတ္ကဲ့။ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ျပန္ေျပာေပးပါ့မယ္ ”

အေမးရိွ၍ အေျဖရိွလုိက္ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တာဝန္မကင္းသလို ျဖစ္ေနသျဖင့္ ျပန္၍ စကားဖာရမည္ျဖစ္သည္။ သူတို႔သံုးေသာ စကားတစ္လံုးကိုလည္း မွတ္မိေနမိသည္။
“ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆရာရယ္ ” ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ထိုသို႔ပင္ႏွိမ့္ခ် ေျပာတတ္ဟန္တူသည္။

ကၽြန္ေတာ္ တယ္လီဖံုးခ်ျပီး ကုလားထိုင္ ေနာက္မွီကို အားရပါးရမွီခ်ရင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ႏွင့္ ရာထူးေရးထားေသာ ႏွစ္ေပပတ္လည္ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ဖတ္ေနမိသည္။

“ ေဆးပညာပါရဂူၾကီး ေဒါက္တာဂၽြန္ကြန္လီ ၊ မ်က္ႏွာႏွင့္ လည္ပင္းဆိုင္ရာ ကင္ဆာေရာဂါအထူးကု၊ ဥကၠဌ (အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ကင္ဆာေရာဂါဆရာဝန္မ်ား အသင္းၾကီး) ”

ဒီလို ဆရာဝန္ၾကီး ျဖစ္ပါလ်က္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူနာကို စကားေျပာရာတြင္ အလြန္ပင္ည့ံဖ်င္းေသးသည္ဟု တေယာက္တည္း ေတြးေနမိသည္။ ဒီလူနာ ေဆးရံုစတက္စဥ္ကလည္း စကားမွားခဲ့မိသည္။ စကားမွားသည္ ဆိုသည္မွာ အမွန္အတိုင္းတဲ့တိုး ေျပာမိျခင္းျဖစ္သည္။ အဲဒီတုန္းကလည္း ေဆးစစ္ခ်က္ အေျဖမ်ားဖတ္အျပီးတြင္ လူနာ၏ အေျခအေနကို ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိပါသည္။ အေျခအေနသည္ မေကာင္းေသာဘက္မွာ မ်ားေနခဲ့ျပီ။ လူနာက သူ႔အေျခအေနကို ကၽြန္ေတာ့္အား ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေျဖကား… “ Condition serious, but not hopeless ” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ အေရးၾကီးသည့္ အေျခအေန၊ သို႔ေသာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရိွဘူးေတာ့ မဟုတ္ ဟူေသာ သေဘာျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္၏ ဒုတိယပိုင္းမွတ္ခ်က္ “ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရိွဘူးေတာ့ မဟုတ္” ဟူေသာ စကားစုကို သံတမန္အသိုင္းအဝိုင္းတြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င္လည္ခဲ့ေသာ၊ သြယ္ဝိုက္ေသာစကားမ်ားကို နားလည္ခဲ့ေသာ၊ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲ အလြန္ဖမ္းတတ္ေသာ ဤလူနာသည္ ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ေနခဲ့ပါလိမ့္မည္။

ဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ လူနာမွာ သာမန္ေညာင္ည ေငြတစ္ခုတည္းသာ ခ်မ္းသာေသာ လူနာမဟုတ္ေပ။ Mr. United Nation ဟု ေခါင္းေဆာင္အသိုင္းအဝိုင္းက ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကေသာ ရာထူးမွ ပူပူေႏြးေႏြး အနားယူထားေသာ ဗမာႏိုင္ငံသားၾကီး ဦးသန္႔ပင္ျဖစ္ေလသည္။ တတိယ ကမာၻစစ္ျဖစ္မည့္အေရးႏွင့္ အျခားေသာ အေရးအခင္းမ်ားစြာကို နယူေယာက္ရံုးခန္းအတြင္းမွ တားဆီးကိုင္တြယ္ခဲ့ေသာ ဦးသန္႔သည္ ယခုေတာ့ ကင္ဆာေရာဂါႏွင့္ ကုတင္ထက္တြင္ လဲေလ်ာင္းေနရေပျပီ။ က်န္းမာေရးလိုက္စားေသာ ဦးသန္႔၏ အားနည္းခ်က္မွာ ေဆးျပင္းလိပ္ အလြန္ၾကိဳက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေဆးျပင္းလိပ္ကို ပါးေစာင္မွာခဲျပီး အလုပ္လုပ္ေနတတ္သည္။ ထိုအက်ဳိးဆက္ကို ယခုခံစားရျပီ ျဖစ္သည္။ စကားေကာင္းေကာင္းမေျပာႏုိင္၊ အစားအေသာက္ေကာင္းစြာ ျမိဳမခ်ႏိုင္ျဖစ္ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္ လူနာခန္းထဲဝင္လိုက္ေတာ့ ဦးသန္႔ႏွင့္ မိသားစုစကားေျပာေနသျဖင့္ လူနာေစာင့္မ်ား ထုိင္သည့္ခံုတြင္ ထိုင္ျပီးေစာင့္ေနမိသည္။ က်န္းမာစဥ္က ေပါင္ ၁၆၀ ရိွေသာ ဦးသန္႔သည္ ယခု ေပါင္ ၁၁၀ သာရိွေတာ့သည္။ သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြမ်ား၊ မိန္႔ခြန္းေျပာပြဲမ်ားတြင္ ၾကည္လင္စူးရွစြာ ၾကားရေလ႔ရိွေသာ သူ႔အသံမ်ားမွာ အခုေတာ့ ခပ္ၾသၾသၾကီး ျဖစ္ေနသည္။ ဦးသန္႔က အနီးရိွလူမ်ားကို မႈန္ရီစြာၾကည့္ရင္း တီးတိုးေျပာေနသည္။

“ အေမနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္ကြာ” “ေတြ႔ရမွာေပါ့ေလ” တကိုယ္တည္း ႏွစ္သိမ့္သလိုေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။ သမီးျဖစ္သူမွာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်ဆင္းေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စမ္းသပ္ဖြယ္ရာမ်ား လုပ္ေဆာင္ျပီး မေန႔က စကားအတြက္ ျပင္ဆင္ဖာေထး ေျပာဆိုကာ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။

ရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ေလျပီ။ ဦးသန္႔၏ အေျခအေနကား တက္ရိပ္မျပ။ ဆိုးသထက္ ဆိုးလာေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မွတ္ခ်က္ ခ်မိသည္။

ထိုေန႔က ႏိုဝင္ဘာ ၂၅ ရက္ေန႔၊ ၁၉၇၄။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဦးသန္႔မိသားစုႏွင့္အတူ လူနာခန္းထဲတြင္ ရိွေနခဲ့သည္။ မွိန္းေနေသာ ဦးသန္႔ကို လူနာေစာင့္သေဘာ ေစာင့္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ခဏေနေတာ့ ဦးသန္႔လူူးလြန္႔လာျပီး သမီးျဖစ္သူကို ေခၚကာ အခ်ိန္ေမးသည္။

“ ဘယ္အခ်ိန္ ရိွျပီလဲ သမီး ”
“ တစ္နာရီထိုးပါျပီ ေဖေဖ ”
“ ေန႔လည္လား ၊ ညလား သမီး ”
“ ေန႔လည္ တစ္နာရီပါ ”
“ ေအာ္… တစ္နာရီေတာင္ ရိွျပီကို ”

အသက္ျပင္းျပင္းရွဴရင္း ဦးသန္႔ မ်က္လံုးျပန္မွိတ္သြားသည္။ သမီးျဖစ္သူလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အနား လာထုိင္ရင္း ေထြရာေလးပါးေျပာေနၾကသည္။ ဦးသန္႔၏ ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚသိန္းတင္ကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္မ်ားကို ရြတ္ဖတ္ေနေလသည္။ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ ေသာက္ျပီးခ်ိန္တြင္ ဦးသန္႔ ကုတင္ကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြ ျပာေဝသြားသည္။ ဦးသန္႔ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ထားေသာ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းျပ ကိရိယာတြင္ မ်ဥ္းေျဖာင့္မ်ားသာ ေတြ႔ရေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းထလာျပီး ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းတိုင္းၾကည့္ေတာ့ … ေသခ်ာခဲ့ျပီ … ျပည္သူခ်စ္ေသာ ဦးသန္႔သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးကို ထားရစ္ခဲ့ေလျပီ … ပိတ္ထားေသာ မ်က္လံုးတို႔သည္ ဘယ္ေသာအခါမွ ျပန္ပြင့္လာေတာ့မည္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ သည္းထန္စြာ ငိုေၾကြးေနၾကေသာ မိသားစုကို ထားခဲ့ျပီး ကၽြန္ေတာ္ အခန္းျပင္ထြက္လာခဲ့ေတာ့ မ်ားလွစြာေသာ သတင္းေထာက္မ်ား၊ သံရံုးဝန္ထမ္းမ်ား ၊ အစိုးရကုိယ္စားလွယ္မ်ား၊ ကုလသမဂၢကိုယ္စားလွယ္မ်ား ကို အခန္းဝတြင္ ေတြ႔ရသည္။ သူတို႔ ေမးခြန္းက တစ္ခုတည္းပင္။

“ ဦးသန္႔ ဘယ္လိုေနေသးလဲ ၊ ဦးသန္႔ ေနာက္ဆံုးအေျခအေနေလး သိပါရေစ ”

“ ဦးသန္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးကို ထားရစ္ခဲ့ပါျပီဗ်ာ ”

----------------------------------------------------------------------------------------
ဦးသန္႔ကို ကုသေပးခဲ့ေသာ ဆရာဝန္ၾကီး ဂၽြန္ကြန္လီ အျဖစ္ခံစားေရးသားထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤေဆာင္းပါးသည္ ဦးသန္႔ အပါအဝင္ မည္သူတဦးတေယာက္ကိုမွ ထိပါးလိုျခင္း၊ ႏွိမ့္ခ်လိုျခင္း၊ ေစာ္ကားလိုျခင္းမ်ားမရိွဘဲ တတ္ကၽြမ္းသလို ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါသျဖင့္ အမွားပါပါကလည္း ခြင့္လႊတ္ေပးပါရန္ ပန္ၾကားအပ္ပါသည္။

Ref : ကမာၻျငိမ္းခ်မ္းေရးဗိသုကာ ဦးသန္႔ (တကၠသိုလ္ စိန္တင္) ၊ အင္တာနက္။